เมื่อพูดถึงหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นแล้ว ผมคิดว่าแต่ละคนก็คงจะมีนักเขียนหรือมีผลงานที่ชื่นชอบแตกต่างกันไปตามแนว ทางของแต่ละคน แต่สำหรับผมแล้วนักเขียนการ์ตูนที่ผมเคารพและติดตามงานมาอยู่เสมอคือ ไอ ยาซาว่า (Ai Yazawa) นักเขียนเจ้าของผลงานดังๆ มากมายเช่น Paradise Kiss หรือ Nana ซึ่งล้วนได้รับการดัดแปลงเป็นภาพยนตร์คุณภาพมาแล้วทั้งสิ้น

งานเขียนของ Ai Yazawa ไม่ใช่งานเขียนเพื่อประโลมโลกเพียงอย่างเดียว แต่เธอมักจะแฝงข้อคิดหรือแนวทางของการดำรงอยู่ที่ถึงแม้จะดูเพ้อฝันในบาง ครั้ง แต่บางทีเราก็ต้องยอมรับว่าความเพ้อฝันนั่นล่ะ ที่ก่อร่างสร้างความแข็งแกร่งให้กับคนเรามากกว่าความเป็นจริงที่ดูเหมือน เป็นตัวบ่งทำลายความรู้สึกอยู่เสมอ งานเขียนของไอ ยาซาว่า มีจุดเด่นตรงที่ความบีบเค้นและถ่ายทอดความรู้สึกที่ทุกคนเคยพ้นผ่าน เพียงแต่ “ไม่อยากจะรู้สึก” หรือกระทั่ง “ลืมไปเลยว่าฉันควรจะรู้สึกแบบนั้น”… บางทีสังคมก็มีกฏเกณฑ์มากมายที่ปิดกั้นแม้กระทั่งความรู้สึกของเรา เหตุนี้ไอ ยาซาว่า คือผู้ถ่ายทอดเบื้องลึกของสังคมออกมาผ่านการ์ตูนที่เปรียบเสมือนสื่อกลางใน การสัมผัสหัวใจของผู้อ่านทุกคน

และเมื่อช่วงเดือนสองเดือนก่อนผมมี โอกาสได้เดินทางไปงานหนังสือที่แฟรงค์เฟิร์ต ตลอดจนเดินทางต่อไปยังเวียดนามเพื่อสำรวจตลาดหนังสือในภาพรวม (งานที่แฟรงค์เฟิร์ตถือเป็นงานที่ใหญ่สุดในโลก ซึ่งวงการหนังสือจะใช้งานนี้เป็นการอ้างอิงถึง “กระแส” ที่กำลังเกิดขึ้นต่อจากนี้)

ที่นั่นผมได้พบกับตัวแทนสำนักพิมพ์ใน ละแวกเพื่อนบ้านเราหลายต่อหลายแห่งแสดงความต้องการที่จะเผยแพร่งานของไอ ยาซาว่ามากขึ้น โดยไม่สนใจว่าปัจจุบันนักเขียนจะต้องหยุดเขียนและไม่มีกำหนดว่าจะกลับมา เขียนต่อเมื่อไหร่ นั่นเพราะสำนักพิมพ์ต่างๆมองว่า งานเขียนของเธอ ถึงแม้ “เนื้อเรื่อง” จะยังไม่สามารถเดินต่อไปได้ แต่ “ระยะทาง” ที่เธอร่างมาให้กับงานทุกชิ้นนั้น มีความหมาย และส่งประโยชน์ต่อผู้อื่นได้จริงๆ

ดังนั้นผมจึงคิดอยากเลือก “ประโยค” หรือข้อความที่ผมประทับใจจากการ์ตูนของไอ ยาซาว่า มาให้ผู้อ่านได้สัมผัสหรือรู้จักเธอผ่านงานเขียนนี้มากยิ่งขึ้นครับ

“อยู่คนเดียวกับถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว มันไม่เหมือนกันหรอก”

ประโยคนี้เป็นประโยคที่สะเทือนใจอย่างยิ่งครับ สาระสำคัญของเรื่องนี้คือ “การมองความทุกข์รอบตัว” ของตนเองและผู้อื่น สำหรับบางคนแล้วอาจจะมองว่า “ฉันอยู่คนเดียวมาตลอด ไม่เห็นเป็นอะไรเลย” และพาลไปคิดว่าการอยู่คนเดียวของอีกคนนั้นจะไม่เป็นอะไร โดยไม่เคยมาสนใจเลยว่าเขาอยากจะอยู่คนเดียวรึเปล่าด้วยซ้ำ

มีการพูด กันว่า “อยากอยู่คนเดียว แปลว่ามีบางสิ่งรออยู่เบื้องหน้า แต่การถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว หมายความว่ามีอะไรหลบซ่อนอยู่เบื้องหลัง” ดังนั้น “ความเข้าใจ” คือสิ่งที่เราต้องมีเสมอ ไม่ว่าจะเผชิญหน้าอยู่กับสถานการณ์หรือกระทั่งความรู้สึกแบบใด